OCZY ZIELONE

Fascynuje mnie malachit ... zielony, miękki, ciepły...

Jak podmiot liryczny z wiersza Wierzyńskiego,

„zielono mam w głowie (...) i jestem radosną,

wichurą zachwytu i szczęścia człowieka

co zamiast poetą powinien być wiosną”.

Taki spotkałem nierzeczywistą kobietę o magnetycznych zielonych oczach.

I zapewne myślicie „przez te oczy, te oczy zielone, oszalałem”...

I macie rację, przypomniała mi się piosenka Zenka Martyniuka, ale potem stanął mi przed oczami ołtarz Kościoła Matki Bożej Bolesnej w Jarosławiu na Podkarpaciu.

Malachitowy, srebrny, tajemniczy, piękny...

Nie wiem czy jeszcze spotkam śliczną, zielonooką, brunetkę, ale na pewno pojadę na Podkarpacie.

Usiądę w Kościele i pomodlę się... i utknę, między pięknem a tajemnicą … i będę widział Jej oczy.